Γράφει ο μαθητής τη Γ΄Λυκείου Κωνσταντίνος Μακρυγιάννης

Ατοποιήματα και κλασικές μορφές υποκρισίας. Συνειδήσεις εικονικές. Η μετατροπή των ανθρώπων σε στιγμές δικαιοσύνης. Αδαημοσύνη και άδειοι δρόμοι, εκεί που οι λέξεις τριγυρνούν και όχι στα σαλόνια ούτε στις πολυκατοικίες ούτε στα περίπλοκα συντακτικά του σχολείου.

 Η καθημερινή επικοινωνία δυσνόητη μέσα από την αστική διάλεκτο. Μια πόλη που πνίγει τους ανθρώπους που νιώθουν. Ξέρεις, η ύπαρξή σου μέσα εκεί μοιάζει θολή. Πρόθυμη θυσία για ιδεώδη που δεν υπάρχουν, για μια ανύπαρκτη ηθική  χωρίς κανόνες και φωνή.

Κάποιες φωνές φεύγουν από τα καφενείο αλλά φτάνουν μόνο ως την πόρτα. Μετατρέπουν στη στιγμή γυάλινες καρδιές σε πάνινες ενώ τα τεράστια υπερεγώ ανταλλάσσουν μεταξύ τους εντυπώσεις του Σαββατοκύριακου με μια δόση αβελτηρίας. Οδική επιστροφή στο ρεαλισμό της καθημερινότητας.