Τα παιδιά μας πονούν και θρηνούν. Προβληματίζονται, θυμώνουν, φωνάζουν. Πώς να χωρέσει η παιδική- εφηβική ψυχή που βράζει την τόση αδικία, τον τόσο παραλογισμό...Με την καθοδήγηση των φιλολόγων του σχολείου μας Αγαθής Μπρούτσου και Σοφίας Παναγιώτου γράφουν ποίηση, εκφράζουν σκέψεις, καταθέτουν πόνο ψυχής αποδεικνύοντας την ψυχοθεραπευτική ιδιότητα της γραφής στις ψυχές όλων μας.

Ως ελάχιστο φόρο τιμής σε όλους αυτούς που έφυγαν και σε όλους αυτούς που έμειναν να θρηνούν.

 

 

 

Μαμά, δεν πονάω πια…

Μαμά που σε βλέπω από ψηλά

βλέπω που σε πνίγει η θλίψη

τον θυμό σου στη ψυχή σου

και τη λύπη που σε κατακλύζει

Βλέπω τον πόνο σου για τον χαμό μου

αφού είχα ολόκληρη τη ζωή μπροστά μου

μακάρι αυτή τη στιγμή να σε είχα

μέσα στην αγκαλιά μου

Σου είπα πως θα σου τηλεφωνούσα

όταν θα έφτανα στον προορισμό μου

αλλά που να γνώριζα

πως δε θα ξαναέμπαινα στο σπιτικό μου

Αλλά μαμά μην ανησυχείς

πλέον δεν είμαι μακριά

είμαι στον παράδεισο

μέσα στου Θεού την αγκαλιά

και να θυμάσαι πάντα

μαμά,δεν πονάω πια

Ευτυχία Τουλοπούλου

 

Το τρένο που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του…

Ημέρα Τρίτη 28 Φεβρουαρίου, έτος 2023, στα Τέμπη της Λάρισας

Ξυπνάω το επόμενο πρωί και ετοιμάζομαι για το σχολείο, και κάποια στιγμή η μητέρα μου μου λέει για ένα ατύχημα με τρένο. Τρόμαξα στην αρχή, γιατί ταξίδεψε πολύ κοντινό μου πρόσωπο εκείνη τη μέρα, αλλά ευτυχώς είχε πάρει το προηγούμενο δρομολόγιο. Όμως σκεφτόμουν όλες τις ψυχές που έφυγαν άδικα. Ήταν φοιτητές που επέστρεφαν μετά από το τριήμερο των Αποκριών, ήταν μάνες που ήθελαν να δείξουν στα παιδιά τους πως είναι μέσα το τρένο ή απλά άνθρωποι που ήθελαν να ταξιδέψουν και προτίμησαν το τρένο.

Θα μπορούσα να ήμουν εγώ… θα μπορούσε να ήταν μέλος της οικογένειας μου, φίλος μου, γνωστός μου, οποιοσδήποτε… Ακόμα δεν μπορώ να επεξεργαστώ αυτό το τραγικό συμβάν…

Κάποιες φορές ελπίζω ότι είναι απλά ένα κακό όνειρο και ότι θα ξυπνήσω και όλα θα είναι όπως πριν… Όμως δεν είναι. Όλοι φωνάζουν στους δρόμους , διαμαρτύρονται για την δικαιοσύνη των ανθρώπων που χάθηκαν. Για αυτούς που ήξεραν ότι κάτι πήγαινε λάθος, αλλά δεν μιλούσαν. Τους το χρωστάμε.                                                  

                                                                                                Κοντίνου Σίλια

 

Σκέψεις για μια τραγωδία

 

Θα μπορούσα να ήμουν εγώ,

Οι γονείς μου, οι αδερφές μου.

ήταν, όμως, αυτά τα παιδιά

που γυρνούσαν από το τριήμερό τους

υπογράφοντας την καταδίκη τους,

πατώντας το πόδι τους σ΄ αυτό το τρένο.

Μια μητέρα που σπαράζει στο δρόμο,

ένας ηλικιωμένος που εύχεται να ήταν αυτός στη θέση τους,

Ένα παιδί που αναρωτιέται

αν θα βγάλει ζωντανό το αύριο.

28/2/2023 στην Κοιλάδα των Τεμπών.

Εκεί που άρχισαν όλα.

7 βαγόνια,

431 θέσεις,

57 νεκροί,

άπειροι τραυματίες

άπειροι και οι ένοχοι,

1 τραγική ιστορία

που θα μας στοιχειώνει για το υπόλοιπο της ζωής μας,

αν καταφέρουμε να βγούμε ζωντανοί

Από την παγίδα της ίδιας μας της χώρας.

Κωνσταντίνα – Παναγιώτα Μπούκη

 

• Θυμός, λύπη, απελπισία, αγανάκτηση, συμπόνοια είναι αυτά που νιώθουμε. Είμαστε απελπισμένοι και προδομένοι. Δεν είμαστε πλέον ασφαλείς στη χώρα που ζούμε και το μάθαμε με τον χειρότερο τρόπο.

• Το συμβάν αυτό ήταν πολύ τραγικό, γιατί πάρα πολλοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη μέρα αλλά ήταν τραγικό και γι΄ αυτούς που έζησαν, διότι έμειναν με μια τραυματική εμπειρία. Εύχομαι οι άνθρωποι που έχασαν κάποιο δικό τους να έχουν δύναμη και κουράγιο.

• Ο μόνος λόγος που είσαι καλά είναι από τύχη, γιατί η ζωή δε μετράει και πολύ πλέον.

• Ζωές που έφυγαν άδικα , ήταν το μέλλον μας και είχαν να προσφέρουν τόσα πολλά. Γιατί;

• Λυπάμαι που ζω σε μια τόσο άθλια κοινωνία και ντρέπομαι για τη χώρα μου. Φοβάμαι να κυκλοφορήσω και σφίγγω καθημερινά στην αγκαλιά μου την οικογένειά μου.

• Μπορεί να είναι υποχρέωσή μας να αλλάξουμε την Ελλάδα αλλά πόσα μπορούμε να αλλάξουμε αν η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της;;

• Δε μπορώ να σκεφτώ πως ένας από αυτούς τους ανθρώπους εκεί θα ήταν ο αδελφός μου.

Β.Ν.

• Ποιος να πει τι σε αυτή τη μάνα και σε αυτό τον πατέρα

Ποιος να πει τι σε αυτή τη χώρα που ποτέ δε μαθαίνει από τα λάθη της

Ποιος να πει τι γι΄ αυτούς που έχουν ή και όχι μια ζωή ολόκληρη μπροστά τους

Τώρα υπάρχει μόνο σιωπή.

• Μόνο λύπη και οργή για το γεγονός. Κρίμα που χάθηκαν τόσες αθώες και νέες ψυχές.

Δ.Κ.

• Πιστεύω ότι σε αυτή τη χώρα ζούμε από τύχη. Το γεγονός αυτό μπορεί να φέρει μόνο θλίψη…

Ρ.Χ.

• Σκέφτομαι πόσο άσχημο ήταν αυτό και πόσο πόνεσε η οικογένεια του αυτού παιδιού αλλά και για τους υπόλοιπους αλλά και μόνο με τη σκέψη πως θα ήταν κάποιος από την οικογένειά μου πονάει η καρδιά μου.

Μ.Λ.

• Κάντε ησυχία, θρηνούνε οι μάνες των παιδιών.          

Νικόλας Μπαλωμένος

• Πολύ λυπητερό, δεν ξέρω τι να πω, δεν έχω σχέση με τίποτα απ΄ όλα αυτά, απλά δύναμη στις οικογένειες που έχασαν ανθρώπους.

Α.Κ.

• Αρνούμαι να σκεφτώ ότι θα μπορούσε να ήταν κάποιος γνωστός μου.

Ι.Μ.

• Δεν ήταν ένα απλό τροχαίο ήταν ένα περιστατικό μοιραίο. Ίσως αν είχαμε προσέξει, ίσως αν ήταν άλλος ο σταθμάρχης, ίσως αν οι εργάτες μιλούσαν και τους ακούγαμε. Ίσως, μπορούν να τεθούν πολλά, το θέμα είναι να μην πάμε κι όπου βγει.

Μ.Β.

• Δεν ήταν εισιτήρια, ήταν άνθρωποι!

ήταν όλα αυτά τα παιδιά που πηγαίναν σπίτι τους

ήταν εκείνο το απόγευμα που όλα τέλειωσαν

όλες αυτές οι ψυχές που χάθηκαν άδικα

όλες οι ελπίδες και τα όνειρα που σβήσαν

μια τέτοια λάθος κίνηση δεν ήταν αβλεψία

μια τέτοια ανεύθυνη κίνηση ήταν μια ψυχρή δολοφονία

πώς γίνεται να ξεχαστούν όλα έτσι απλά

πώς γίνεται να φύγουν τόσο άδικα όλα αυτά τα παιδιά

τι νιώθουν αυτοί που έφυγαν και αυτοί που μείναν πίσω;

τι είναι τόσο τρομερό ώστε να αφυπνιστούμε πια;

• Εμένα μού άφησε το αίσθημα της αδικίας γιατί χάθηκαν τόσες ανθρώπινες ζωές και στεναχώρια για τις άτυχες μάνες που περίμεναν όλο χαρά τα παιδιά. Τώρα μάς βλέπουν από ψηλά. Τώρα μας βλέπουν από ψηλά.      

Κωνσταντίνος Ακρίβος

• Θα μπορούσες να ήσουν εσύ σε εκείνο το τρένο, θα μπορούσε να είναι ο αδελφός σου, η αδελφή σου, οι γονείς σου, οι φίλοι σου. Ένα γεγονός που δε χωράει λόγια, μόνο άσχημα συναισθήματα. Καμιά φορά σκέφτομαι και αναρωτιέμαι γιατί να γίνει αυτό; Γιατί να χαθούν τόσες ψυχές;                            

Νικολέτα Καραγιαννοπούλου

• Οι ζωές μας έχουν νόημα.  

Δ.Χ.

• Πόσο ψηλά είσαι ουρανέ; Θα πάρω σκάλα να μετρήσω όσους δε μπόρεσα ποτέ να χαιρετήσω...

 

 

Η κακιά η (Χ) ΏΡΑ

Δεν ήταν μόνο ένα ατύχημα

Ήταν ο πόνος για τους κοντινούς και τους συνεπιβάτες των θυμάτων

Ήταν ο φόβος, το άγχος και τα τραύματα που άφησε στους επιζώντες

Ήταν η θλίψη που προκάλεσε σε όλη την χώρα ή και ολόκληρη την ήπειρο

Ήταν ο θυμός και η απογοήτευση όλων μας, για την αμέλεια και την ανευθυνότητα του κράτους

Ήταν ο πανικός και η ανησυχία που επικράτησε σε όλους

Ήταν όλες αυτές οι ψυχές που έφυγαν άδικα …..

Ήταν η κακιά η (Χ) ΩΡΑ

                                                                               Έλενα Χαντζή